Έγραφα και χθες ότι έχοντας καρκίνο του πνεύμονα γνωρίζω ότι το 70% των πασχόντων από αυτόν τον τύπο καρκίνου ζουν έως πέντε χρόνια και μόλις το 30% ξεπερνάει το όριο της πενταετίας. Και υπολόγιζα ότι έχοντας ήδη διανύσει 16 μήνες, πιο βάσιμα μπορώ να ελπίζω σε 3,5 χρόνια ζωής ακόμα. Ωστόσο, επαναλαμβάνω ότι ουδείς γνωρίζει πότε έρχεται το τέλος του, γι’ αυτό είναι ανώφελο να ταλαιπωρούμαι το μυαλό μας με αυτή τη σκέψη.
Άλλωστε, όπως μάς έχει υπενθυμίσει και η Μάγια Τσόκλη σε ένα πρόσφατο κείμενό της «πολλοί νεκροί καθόντουσαν στ’αρρώστου το κρεβάτι».
Επί αυτών των σκέψεων πάντως, έλαβα ένα θαυμάσιο μήνυμα από τον μεγάλο Αστροφυσικό μας Διονύση Σιμόπουλο, που και αυτός έχει ταλαιπωρηθεί στο παρελθόν από τον καρκίνο (Η επέτειος του Διονύση Σιμόπουλου: 600 ημέρες από τη διάγνωση καρκίνου στο πάγκρεας). Στο μήνυμά του επιχειρούσε να μου δώσει κουράγιο στον αγώνα που δίνω, επικαλούμενος παραδείγματα και από την προσωπική του περιπέτεια.
Μου γράφει λοιπόν, μεταξύ άλλων : «…Όπως υποστήριζε και ο αρχαίος μας πρόγονος, ο Επίκουρος, “Να συνηθίσεις στην ιδέα ότι ο θάνατος για εμάς είναι ένα τίποτα. Γιατί κάθε καλό και κάθε κακό γίνεται αντιληπτό με τις αισθήσεις μας, όμως θάνατος σημαίνει στέρηση της αίσθησης. Γι’ αυτό η σωστή εκτίμηση ότι ο θάνατος δεν σημαίνει τίποτα για εμάς, μας βοηθά να χαρούμε τη θνητότητα του βίου, όχι επειδή μας φορτώνει αμέτρητα χρόνια αλλά γιατί μας απαλλάσσει από τον πόθο της αθανασίας.
Δεν υπάρχει, βλέπεις, τίποτα το φοβερό στη ζωή του ανθρώπου που έχει αληθινά συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει τίποτα το φοβερό στο να μη ζεις. Άρα είναι ανόητος αυτός που λέει ότι φοβάται το θάνατο, όχι γιατί θα τον κάνει να υποφέρει όταν έρθει αλλά επειδή υποφέρει με το δεδομένο ότι θα έρθει.
Γιατί ό,τι δεν σε στενοχωρεί όταν είναι παρών, δεν υπάρχει λόγος να σε βασανίζει όσο το περιμένεις. Το πιο φρικτό, λοιπόν, από τα κακά, ο θάνατος, είναι ένα τίποτα για εμάς, ακριβώς επειδή όταν υπάρχουμε εμείς αυτός είναι ανύπαρκτος, κι όταν έρχεται αυτός δεν υπάρχουμε εμείς”».
Κατ’ αρχάς, νιώθω μεγάλη τιμή και χαρά που σπουδαίοι άνθρωποι σαν τον Διονύση Σιμόπουλο παρακολουθούν το Ημερολόγιό μας. Επιπλέον νιώθω τυχερός που έχω την ευκαιρία να παίρνω αποστάγματα της βαθιάς γνώσης που διαθέτουν.
Βοηθάει τις σκέψεις μας αυτή η γνώση, μάς κάνει κι εμάς σοφότερους και συνεπώς ικανότερους να αντιμετωπίσουμε την ταλαιπωρία που περνάμε, να δώσουμε με μεγαλύτερη δύναμη τον αγώνα μας με τον καρκίνο και να τον κερδίσουμε.
Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς
